Wiara, życie i inne.

A tak z innych aspektów, jest nas tu 105 osób!!!

Cieszę się, że tak wiele osób czyta wypociny moje i mojej mamy. Mam nadzieję, że za niedługo będziemy mogły dzielić się naszą wiarą z jeszcze większą ilością ludzi.

DZIĘKUJEMY

Ja z swojej strony, dziękuję za to, że trawicie moje błędy językowe i interpunkcyjne :)

Na razie blog jest takim małym kiełkiem, który mam nadzieję będzie rosnąć.

Z utęsknieniem czekamy na komentarze :)

Tosia

Dzisiaj w szkole pewien kolega z klasy, zagadał do mnie co gdybym zrobiła challange 48h bez optymizmu i uśmiechu.

Kiedy zapytałam się go "po co?" on nie wiedział co odpowiedzieć. Dlaczego mam być zgredem i marudą, skoro mogę zarażać innych moim uśmiechem. Pomijając fakt, że nie mam siebie za optymistkę. Przychodzę do szkoły, uśmiecham się, wychodzę z szkoły, uśmiecham się, dostaje złe oceny, to samo. Dlaczego? Czy to znaczy, że nie mam problemów w życiu? Że nie przejmuję się ocenami? Oj, uwierzie na początku liceum płakałam z każdą jedynką i dwóją. Teraz, może nie jest to dobre, cieszę się, kiedy dostaje dwa albo trzy. Oczywiście, jak się uczyłam i się nie udało, jest mi strasznie przykro, ale po co inni ludzie, z którymi nie mam większego kontaktu mają to wiedzieć? Wiedzą dwie dziewczyny w klasie, którym w miarę moich możliwości ufam.

Ostatnio na prywatnym instagramie, zrobiłam taki test wiedzy o mnie. Zadałam pytanie "jaka jestem? Poważna, szalona, normalna". Większość osób odpowiedziała na trzecią opcję. Hahaha tutaj was zaskoczę, lubię poszaleć, a moja stara klasa to potwierdzi, zresztą osoby z rekolekcji w tym roku też. Kluczową rzeczą jest czucie się w czyimś towarzystwie swobodnie. Nie zapomnijmy, że w każdym towarzystie zachowujemy się inaczej.

Podam tu mój przykład, w domu jestem poważna, w starej szkole byłam szalona a na treningach jestem normalna (chyba, że dziewczyny uważają inaczej ;))

Jak większość z was wie, jestem na kursie animatora ODB. Przecież nie przyjdę do dzieci z smutną miną. Nie będą mnie lubiły albo się mnie przestraszą.

W takim razie po co mamy robić 48h bez uśmiechu i optymizmu? Lepiej na ten sam czas przestańmy używać telefonów, bo to nam dobrze zrobi.

Tosia

Jak wiemy wiara w kościele katolickim w Polsce jest dosyć poważna.

Jest to tak zwany rytułał. W niedzielę do kościoła, czasami na adorację, paciorek rano, paciorek wieczorem. Wszystko fajnie ale czemu?

Dlaczego w kościele wtedy, kiesy trzeba siedzimy, stoimy, klęczymy. Nie cieszymy się z obecności Boga. Siedzimy w tym kościele z minami jakby spotykało nas najgorsze zło świata. Jakbyśmy byli tam na siłę. A czemu w Afryce ludzie tańczą w czasie mszy? Dlaczego oni potrafią cieszyć się Bogiem? Tak, może mają Go mniej niż my. Ale to przecież dobrze, że mamy naszego Tatę na wyciągnięcie ręki. Zaraz będzie "oni są egzotycznym krajem" ale też są ludźmi, powinniśmy uczyć sie od nich wyznawania naszej wiary, Ja wiem, że powszechnie już jesteśmy uważani za naród, który tylko narzeka, który marudzi i się nie uśmiecha. Jak dla mnie nie jest to dobra opinia o nas.

Wiele razy byłam na wielbieniach, na tych spokojnych i tanecznych. Szczerze dużo bardziej lubię te, gdzie się tańczy. Jak myślę wiele z Was wie, 26.10, na Tauron Arenie, było wielbienie z ojcem Adamem Szustakiem OP i ojcem Tomaszem Nowakiem OP.  Kurczę, byłam w szoku, że Polacy w tak licznym gronie potrafią nie tylko stać i wielbić Boga ale też tańczyć wielbiąc Boga. Czemu nie jesteśmy tacy na codzień? I absolutnie nie wrzucam wszystkich do jednego worka bo każdy jest inny, jednym łatwiej modli się w powadze i spokoju a innym właśnie w ten spodób. Dlaczego w parafiach nie są organizowane również takie radosne wielbienia. Zaraz odezwą się osoby, że to nie liturgiczne, ale czy Bóg zwraca uwagę na to co jest liturgiczne a co nie, czy na to jak Go kochamy? Taki prosty przykład dwie osoby śpiewające psalm na ambonie, niby nie liturgiczne. Ale czy nie lepiej, żeby osoba, która boi się sama zaśpiewać zrobiła to z tą drugą? Wielbi wtedy Boga przez śpiew a z czasem odważy się zaśpiewać sama.

Pamiętajmy, że te zasady są po to aby nam pomagać a nie trzymać nas w niepowności czy to co robi w kościele czasami ich nie łamie.

Tosia

Są takie chwile w moim życiu kiedy jestem tylko On i ja... Niewazne ilu ludzi jest wokół, nieważne że dla tych innych osób On jest też na wyłączność. W tej danej chwili jestesmy my... Jest Jezus w Najświętszym Sakramencie i jestem ja - Jego mała dziewczynka i jest nieskończona ilość Miłości doskonałej, która na mnie spływa... Tak wiem, ta jest w każdej sekundzie mojego życia, ale skłamałabym gdybym powiedziała, że przez 24 godziny o tym myślę... Ale kiedy jest możliwość adoracji, wielbienia, kiedy mogę wpatrywać się w Niego w Monstrancji... tak wtedy jesteśmy we dwoje. Te chwile dają mi siły, tak ładuję akumulatory. Pamiętam jedne rekolekcje kiedy przed przyjazdem uczestników mieliśmy Mszę ksiądz i animatorzy. Staliśmy wszyscy wokół ołtarza, Pan Jezus w Monstrancji był pośrodku... Chwila kiedy mówiliśmy Ojcze nasz i wszyscy wtedy trzymaliśmy dłonie na Monstrancji.... takich chwil się nie zapomina... A łzy spływające w takich momenatch po policzku to najczęściej łzy radości i wdzięczności... To niesamowite jak człowiek potrafi być głupiutki (o sobie tu teraz myślę), że każdego dnia biega za miłością, za akceptacją, za zrozumieniem drugiego człowieka podczas gdy tuż obok na wyciągnięcie ręki jest On i tak mocno przutula i mocno trzyma za rękę a czasem nawet bierze na ręce... Z drugiej strony On też działa przez ludzi... kiedyś dawno temu ale dość długo byłam samotna... teraz wokół mnie jest mnóstwo wspaniałych osób, a każdy ich uśmiech to uśmiech Pana Boga... nie wspomnę że najbardziej uśmiecha się przez moje dzieci i mego męża:)

Matylda