Wiara, życie i inne.

Cześć, 

dawno nas tutaj nie było, ale już nadrabiam.

Jak wiemy w czasach zarazy nasz kontakt z innymi ludźmi jest ograniczony, więc dolega nam dość duża tęsknota za ludźmi, których znamy. Tylko czy możemy tęsknić za nieznajomymi?

Naszła mnie dzisiaj taka refleksja bo cały dzień wyraźnie mi czegoś brakowało. Praktycznie na koniec dnia rozpoznałam to uczucie. TĘSKNOTA - uczucie, które towarzyszy mi na każdym wyjeździe, po każdych rekolekcjach. 

Ale stop! Przyzwyczaiłam się do tęsknoty za osobami, które poznałam na żywo. Ta pustka doskwiera mi cały czas, więc nie jest ona niczym nowym, a to co dzisiaj czułam było nowe, nieznane. Była i jest to tęsknota za kimś innym. 

W ostatnim czasie poznałam dużo nowych ludzi przez internet, ale przecież za nimi nie można tęsknić! A jednak, kiedy znajdziesz osobę, która jest inna niż wszystkie inne osoby poznane prze sieć. W końcu dowiedziałam sę, która to osoba. Wiem, że łączy nas dziwna ale dobra relacja. Te same zainteresowania (nie tylko hobby), chęć pomocy, którą obdarowuje każdego.

Żeby wszyscy moi przyjaciele się nie obrazili, bo za Wami też tęsknie, bardzo. Ale Was widziałam na żywo i wiem, że za Wami można tęsknić.

Słuchajcie podczas tej kwarantanny poznałam mega dużo osób przez internet. Jak większość z Was wie moje zaufanie do ludzi jest ograniczone, a wśród nich ufam 2 osobom, mam nadzieję, że one, a raczej oni, wiedzą, że o nich mowa. 

Tęsknię <3

Łapcie świetną piosenkę o tym: https://www.youtube.com/watch?v=LoY6nmmjnHM

Tosia

Mam takie obrazki z dzieciństwa... Ja około lat 5 może 6 szykująca się do Kościoła w niedzielę. Wiecie sukieneczka, torebeczka i te sprawy... Teraz jestem trochę inna ja;) I pakuję do tej torebki coś do jedzenia, na co słyszę od rodziców, że po co to biorę, przecież w Kościele się nie je. I jak dziś pamiętam swoje zdziwienie – jak to, przecież ksiądz mówi, że Kościół to nasz dom, a w domu się je... taka dziecięca logika... I drugi obrazek... wakacje... Miejsce Piastowe i dom moich dziadków. I babcia co wieczór idąca do Kościoła na Mszę. Nie pamiętam, żeby mnie ktoś zachęcał, namawiał prosił, nawet pytania nie pamiętam czy chcę iść, ale pamiętam, że bardzo często szłam z babcią. Nie wiem czy ciagło mnie na Mszę, całkiem możliwe, że szłam tam, bo uwielbiałam i bardzo kochałam swoją babcię... Nie potrafię określić kiedy przyszedł ten moment,kiedy świadomie biegałam na Msze... Ale w liceum już na pewno kiedy tylko działo się coś ważnego – niezależnie czy dobrego czy trudnego, miłego czy złego, ale zanosiłam to na Eucharystię. Jakoś tak instynktownie chyba... Nie modlę się wcale dużo, modlę się dużo za mało, za mało czytam Pisma św., pobożna też raczej nie jestem, nie znam się na tym na czym na pewno jako Katolik powinnam się znać, ale Msza Św., przyjęcie Komunii św to chyba coś najważniejszego dla mnie. I nigdy bym nie uwierzyła, gdyby ktoś jeszcze miesiąc temu mi powiedział, że przyjdzie taka niedziela, że nie będzie mnie w Kościele... I to teraz kiedy tyle trudnych uczuć, kiedy jest strach, kiedy trzeba trudne decyzje podjąć, przecież właśnie wtedy robię wszystko, żeby móc to oddać w Eucharystii. A jednak... Nie mogę sobie z tym poradzić... chyba nawet nie ogarniam emocji które się we mnie kotłują. I nawet nie wiem po co to piszę... chyba trochę po to, żeby z siebie to wyrzucić... Tęsknota mnie zabija... krok po kroku, milimetr po milimetrze, trochę czuję się jak zdrajca, chociaż rozum mówi, że niesłusznie... czytam i słucham wielu wypowiedzi różnych mądrzejszych ode mnie i jakoś sobie to układam...Trochę przemówiło do mnie usłyszane zdanie, że nie wolno Pana Boga wystawiać na próbę. Trochę tłumaczę sobie, że wszystko jest po coś... dzieciom często mówię, kiedy wyjeżdżają i boją się, że będą tęsknić, że trzeba czasem potęsknić, że to potrzebne... Droga Krzyżowa, niedzielna Msza w Kościele Domowym ma dużą moc.. Kilka dni temu czytając wpis ks. Węgrzyniaka uświadomiłam sobie, że gdybym była sama nic by mnie nie zatrzymało, byłabym i każdego dnia na Eucharystii... Ale nie jestem sama... jestem odpowiedzialna za tych co obok mnie ... i jestem pewna, że tego ode mnie chce Jezus... odpowiedzialności i miłości... Nie zmienia to faktu, że pisząc to łzy lecą... Tęsknota to potrzebne uczucie, ale bardzo bardzo trudne i bolesne.... Ale Tobie Jezu zaufałam!!

Matylda

Jak wiemy dzisiaj zaczął się Wielki Post. A z nim nowa seria na tym blogu. Od dzisiaj razem ze mną zapraszam do podjęcia wyzwania "Laudato Si".

O co chodzi?

Postaram się codziennie wpisywać/podawać Wam tutaj wyzwania z zdrapki Wielkopostnej. Zapraszam!

Na początek, ustalcie sobie patrona na Wielki Post.

Pamiętajcie, jeśli nie jesteście w stanie zrobić któregoś zadania, po prostu się pomódlcie.

Powodzenia

Tosia

Pierwsze postanowienie:

Popielec: "Ziemia jest Twoim domem. Spr, móaw aby Ci, którzy przyjdą po Tobie zastali go pięknym. W zdrapce Wielkopostnej 2020 dołącz ziemie, wodę, niebo do swojego planu na życie. Przeczytaj fragment "Pieśni Słonecznej" św. Franciszka - niech pozostanie ona twoją inspiracją na najbliższe 40 dni:

(...)

Pochwalony bądż, mój Panie, ze wszystkimi Twymi stworzeniami nade wszystko z panem bratem Słońcem, bo jest on lampą dnia i nim rozświetlasz naszą drogę. Jakże on piękny, promieniejący i pełen blasku. O Tobie, o Najwyższy, daje nam wyobraźnie.

Pochwalony bądź, mój Panie, przez siostrę Księżyc i gwiazdy: stworzyłeś je na niebie, jasne, cenne i piękne.

Pochwalony bądź, mój Panie, przez brata Wiatr i przez powietrze, słote, spiekotę i każdą pogodę, którymi wspierasz wszystkie twe stworzenia.

Pochwalony bądź, mój Panie przez siostrę Wodę, która jest bardzo użyteczna, i pokorna, i czysta.

Pochwalony bądź, mój Panie, przez brata Ogień, który rozświetla mroki nocy: piękny on, radosny, nieprzejednany i silny.

Pochwalony bądź, mój Panie, przez matkę naszą Ziemię, która nas żywi i utrzymuje, wydając wszelki owoc, barwne kwiaty i zioła.

(...)

Chwalcie i błogosławcie mojego Pana i dzięki Mu składajcie, służcie Mu w wielkiej porze.

Dużo się u nas dzieje dlatego nie ma aż tak często postów. Mam nadzieję, że uda się nam to nadgonić. Jeśli obserwujecie naszego bloga to pewnie zauważyliście, że trochę zmieniłyśmy wygląd. Mam nadzieję, że jest w waszym stylu :)

Mama i Tosia

Wracając do tematu.

Pisałam już o wybaczaniu innym aż dwa posty, ale nie pomyślałam, że możecie się zastanawiać nad tym czy możecie wybaczyć samemu sobie.

Zauważyłam, że czasami więcej krzywd niż innym albo inni nam robimy samemu sobie. Przecież każdy nasz błąd, wyrzuty do samego siebie krzywdzą nas w środku. Musimy jakoś żyć, tylko jak jeśli tego nie wybaczymy?

Wybaczając sobie niektóre momenty stajemy się lepsi i staramy się tego nie powtarzać, bo nie ccemy przeżywać tego drugi raz.

Przykład z życia:

Kiedyś miałam straszne kompleksy, nie ma to znaczenia czy przez kogoś czy przez siebie, kluczowe jest to co z nimi robiłam. Użalałam się jaka to ja nie jestem brzydka, gryba i okropna. Wszyscy w klasie (podstawówka) przeklinają a ja raczej nie, większość dziewczyn się maluje a ja wtedy po prostu nie umiałam. To nie były tylko takie tematy, które nie są poważne (dla mnie) to były rzeczy bardziej prywatne, dotkliwe. Tak jak pisałam UŻALAŁAM SIĘ to nie jest dobre wyjście. Z przestrzeni czasu to widzę.

Co mogłam zrobić?

Przede wszystkim uświadomić sobie, że jestem piękna jaka jestem.

A teraz, kiedy wiem, że mogłam zrobić inaczej?

Zostaje mi sobie wybaczyć to czego nie zrobiłam albo czego nie zrobiłam.

Możemy sobie wybaczać nie tylko takie rzeczy. Jest wiele rzeczy, które kiedyś zrobilybyśmy inaczej.

A wy, jakie macie zdanie?

Tosia

Może na początu co to wogóle jest KODA ODB?

Tak, oaza kocha skróty. Rozwinięcie to: Kurs Oazowy Dla Animatorów Oazy Dzieci Bożych. Jak już wiecie, przygotowuję sie na posługę animatora. Wyjazd jest częścią przygotowań. W takim mega streszczeniu chodzi o to, że wyjechaliśmy sobie na 6 dni (w tym przypadku do Michalczowej), każdy z nas był odpowiedzialny za swoją "grupę" przez 24h. Mieliśmy przygotować pogodne wieczorki, spotkania, modlitwę wieczorną i diakonii. Na naszych spotkaniach obserwowali nas animatorzy "seniorzy".

Na wyjazdach bywają dobre i złe momenty.

Zacznijmy od dobrych stron.

-Na pogodnych wieczorkach, nieźle się ubawiłam. Oj, odbijało. Ale było super, ja świetnie się czułam jako prowadząca :)

-Spotkanie poszło mi prawie idealnie. I też się super czułam w tej roli, nigdy wcześniej się tak nie cieszyłam. Był stres ale na szczęście mnie nie zjadł do końca i  mogłam na spokojnie poprowadzić spotkanie.

-Nawiązałam kontakt z super osobami. Nie tylko tymi których nie znałam ale też tymi, które poznałam na nowo.

-Czuje się bardzo naładowana pod względem wiary. Po trzech adoracjach pod rząd. Na pierwszej mieliśmy przekazanie pokoju, przytulanie i tak dalej. Wszyscy przekazywali wszystkim, pierwszy raz przeżyłam coś takiego. Naprawdę poczułam się zjednoczona z tymi wszystkimi osobami. Poza tym na samej adoracji przebaczyłam osobie, której nie mogłam wybaczyć od roku. Nie wyobrażacie sobie jak bardzo się cieszyłam. Praktycznie skakałam z radości. Tak na temat wybaczania, czasami trwa ono długo, ale jest wartościowe i obfite. Było to dla mnie trudne zadanie ale dałam radę i, może dziwnie to zabrzmi, jestem z siebie dumna.

-Przeżyłam drugą Agape w życiu.

-A co najważniejsze, czuje się przygotowana na posługę, może jeszcze nie do końca, Został mi jeszcze rok szkoły, ćwczenia i praktyk.

Negatywy:

-Nie było ich wiele, naprawdę.

-Na każdych rekolekcjach zdaża się dzień lub dwa, kiedy czujesz się gorzej. Mnie to też dopadło. Dokładnie dzień przed tym jak z naszą grupą miałam prowadzić jutrznie, po prostu się zestresowałam.

-Oczywiście było i jest zmęczenie związane z małą ilością snu, ale to normalka.

Bardzo dziekuje wszystkim za te rekoleckcje. Nie tylko tym, którzy byli na miejscu, ale też tym z którymi w tym czasie pisałam na messengerze a oni odpowiadali mi wsparcie, tym, którzy postawili cegiełki tego, że w ogóle jestem w oazie.

Tosia