Wiara, życie i inne.

Są takie chwile w moim życiu kiedy jestem tylko On i ja... Niewazne ilu ludzi jest wokół, nieważne że dla tych innych osób On jest też na wyłączność. W tej danej chwili jestesmy my... Jest Jezus w Najświętszym Sakramencie i jestem ja - Jego mała dziewczynka i jest nieskończona ilość Miłości doskonałej, która na mnie spływa... Tak wiem, ta jest w każdej sekundzie mojego życia, ale skłamałabym gdybym powiedziała, że przez 24 godziny o tym myślę... Ale kiedy jest możliwość adoracji, wielbienia, kiedy mogę wpatrywać się w Niego w Monstrancji... tak wtedy jesteśmy we dwoje. Te chwile dają mi siły, tak ładuję akumulatory. Pamiętam jedne rekolekcje kiedy przed przyjazdem uczestników mieliśmy Mszę ksiądz i animatorzy. Staliśmy wszyscy wokół ołtarza, Pan Jezus w Monstrancji był pośrodku... Chwila kiedy mówiliśmy Ojcze nasz i wszyscy wtedy trzymaliśmy dłonie na Monstrancji.... takich chwil się nie zapomina... A łzy spływające w takich momenatch po policzku to najczęściej łzy radości i wdzięczności... To niesamowite jak człowiek potrafi być głupiutki (o sobie tu teraz myślę), że każdego dnia biega za miłością, za akceptacją, za zrozumieniem drugiego człowieka podczas gdy tuż obok na wyciągnięcie ręki jest On i tak mocno przutula i mocno trzyma za rękę a czasem nawet bierze na ręce... Z drugiej strony On też działa przez ludzi... kiedyś dawno temu ale dość długo byłam samotna... teraz wokół mnie jest mnóstwo wspaniałych osób, a każdy ich uśmiech to uśmiech Pana Boga... nie wspomnę że najbardziej uśmiecha się przez moje dzieci i mego męża:)

Matylda

Hej.

W tym roku zaczęłam szkołę animatora. Będzie to jeden z krótszych postów, ale nie dlatego, że nie mam co pisać. A dlatego, że byłam narazie na jednym zjeździe.

"To nie my mamy w rękach Boga, tylko On ma w rękach nas".

Dowiedziałam się wielu rzeczy na temat animatorstwa i już nie mogę doczekać się następnego. DSA to coś wielkiego, mam nadzieję, że wyciągnę z niej jak najwięcej :)

Pozdrawiam Tosia

Jak tam u Was?

Hejka.

Dzisiaj, chciałabym poruszyć trudny dla mnie temat.

Opinie ludzi na temat mnie, na temat moich poglądów, i tego kim che być w przyszłości.

Zacznijmy od opini na mój temat. Myślę, że nie jestem zbytnio osobą kontrowersyjną, ale wiecie, ludzie zawsze muszą się do czegoś przyczepić. Chodzi tu o mój styl ubierania. Jak większość moich znajomych wie, mój styl jest bardziej sportowy niż elegancki. Tak, wiele osób tego nie rozumie. Czemu nie chodzę w rozpuszczonych włosach? Dlatego, że to jest dla mnie po prostu, nie wygodne. Uważam, że warto być sobą, a nie udawać kogoś kim się nie jest. Tak, nie maluje się, praktycznie cały czas chodzę w kucyku i w spodniach. Nie, jestem chłopczycą, co nie znaczy, że jest to coś złego.

Moje poglądy. Tak, jak już pisałam w jednym z starszych postów, w byłej klasie miałam mały problem z moją wiarą. Ostatnio zrozumiałam to, że do każdej mojej opinii ktoś się przyczepi. Nie ważne jaka by była. Nigdy nie będzie tak, że każdy Cię będzie lubił, bo przecież ty też nie wszystkich lubisz.

Moja przyszłość. Większość z Was wie, że moim wymarzonym zawodem jest ratownictwo medyczne. Jak ludzie na to reagują? "Co, co to? Wiesz jak mało, oni zarabiają? To przecież strasznie trudny zawód. Nie pasuje to do ciebie!". Tak, wiem ile zarabiają ratownicy medyczni. Jest to według mnie za mało, jak na prace, którą wykonują, ale no niestety. Nie chce pracować dla pieniędzy, tylko z pasji. Gdybym nie wiedziała, że to trudny zawód nie myślałabym o tym. Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale ja to wiem. Obserwuje bardzo dużo stron piszących na temat ratownictwa. Mam dużo, różnych źródeł. Może według Ciebie nie pasuje ale ja się w tym dobrze czuje.

Post trochę inny, ale myślę, że jest okej. Mam nadzieję, że zainspiruję kogoś do działania, do tego aby mieć swoją opinię.

Pozdrawiam, Tosia.

Hej.

Przyszedł czas na post o wyjeździe czyli o jednej z trudniejszych decyzji w moim życiu.

Pozwolę sobie napisać to trochę jak na facebooku.

W kwietniu jak zwykle zapisałam się na rekolekcje III st OND do Bogdanówki. Ale czemu poejchałam gdzie indziej?

Pojechałam na zieloną szkołę, był jakiś trzeci dzień kiedy jak codziennie zadzwoniłam do mamy. Tym razem dowiedziałam się czegoś ważnego. Moja mama przekazała mi wiadomość o tym, że rekolekcje zostały przeniesione do Lipnicy Małej czyli tam gdzie rok temu.

Cofnijmy się na chwilę do rekolekcji II st OND w Lipnicy Małej. Jak pisałam na moim facebooku wyjechałam z nich wcześniej niż miałam. Dlaczego? Dlatego, że tęskniłam, brakowało mi pewnych osób. Potem bardzo tego żałowałam.

Bałam się, że w tym roku to też się powtórzy. To była trudna decyzja. Tak, płakałam bo tak mam. Trudna decyzja równa się płacz. Miałam 4 dni na podjęcie decyzji. A jak trudnej decyzji. Dałam radę pomimo wszystkich podjełam decyzje, pojechałam. Stawiłam czoło moim największym lękom czyli tęsknocie. Odważyłam sie. I dobrze. Bo jestem Bogu wdzięczna za tą decyzję. A przedewszystkim Duchowi Świętemu bo to On mi pomógł. I ja wiem, że już to pisalam wiele razy. Ale trafiłam na najlepszą grupę i animatorkę a nawet dwie. Słuchajcie czuję, że zaczynają się moje największe przyjaźnie, a co najważniejsze na całe życie. Mogę liczyć na dziewczyny w każdej sytuacji. Zawsze jakaś będzie chętna do spotkania.

Tosia